මේක 50ක් කරගන්න අවුරුද්දකටත් වඩා වැඩි කාලයක් ගියා. කම්මැලි කම පැත්තක තියලා ලිව්වා නම් හරි. ඒත් මොනව කරන්නද මේකට බෙහෙත් නෑනෙ. හි හි.... අදත් පෝස්ට් එකකට මාතෘකාවක් කල්පනා කරකර ඉන්නකොට තමයි දැක්කේ මේ ලියන්නෙ 50 වෙනි එක කියලා.
මුලින්ම මම ස්තූති කරන්න ඕනෙ කැළණිතිස්ස අයියට. එයා තමයි මටත් අයිඩියා එක දුන්නෙ සිංහල බ්ලොග් එකක් ලියන්න. ඒ වගේම මෙච්චර කාලයක් මගේ බ්ලොග් එක බලන්න ආපු, ෆලෝ කරපු, කමෙන්ට් කරපු හැම දෙනාටම මම ගොඩාක් ස්තුති කරනවා.
මොන මොනවා හරි පිස්සු ටිකක් ලියනවා කියල හිතල පටන් ගත්තට මේ බ්ලොග් එක මට දුකට සතුටට හිටපු යාළුවෙක් වගේ උනා.. කාටවත් කියාගන්න බැරුව හිතේ හිර වෙලා තිබුනු අදහස් ගොඩක් නිදහස් කරන්න මේක මට හොඳ තැනක් උනා.. සතුටු හිතුනු, තරහ ආපු, දුක හිතුනු.... හැම වෙලාවකම ඒ හැම දෙයක්ම ලෝකෙට ඇහෙන්න කෑගහලා කියනව වගේ මට දැනුනා...
එක මුල්ලකට ගුලි වෙලා දවස් ගානක් අඬන්න පුළුවන් තරම් දුක පවා දැනුනු වෙලාවල් වලදි, ඒක ලිව්වාම ගොඩක් සහනයක් ලැබුනා.. ඒවා කියවලා ඔයාලා දීපු අදහස් එක්ක ඒ දුක අමතක කරලා දාන්න පුළුවන් උනා. අවුරුදු 3 කට ආසන්න කාලයක් මගෙත් එක්කම හිටපු යාළුවෙක් කියපු කෙනෙක් මට හීනෙන්වත් හිතන්න බැරි තරම දෙයක් මට කරපු වෙලාවෙදිත්, තාත්තව මතක් වෙන හැම වෙලාවකදිමත් මට කෑ ගහලා කියන්න මගේ බ්ලොග් එක උදවු උනා. හැබයි ගිය අවුරුද්දෙ අන්තිම, ඔපරේශන් එකකින් තාත්තගෙ කකුලෙ මහපට ඇඟිල්ලත් එක්ක කකුලෙ කෑල්ලක් අයින් කරපු වෙලාවෙ ඒ දැනිච්ච වේදනාව නැති කරගන්න නම් බ්ලොග් එකෙන් බැරි උනා. කොහොම ලියන්න උත්සාහ කරත් බැරි උනා. අන්තිමට බ්ලොග් ලිවිල්ලත් එපා උනා. ඒකයි කාලයක් නිශ්ශබ්දව හිටියෙ.
හ්ම්......... මේ පෝස්ට් එකත් සංවේදී වැඩි වේගෙන එනවද මන්දා.
කවි වලින් කියපු දේවල් නම් එච්චර තේරෙන්න නැතුව ඇති.. ගොඩක් අයට මගේ කවි තේරෙන්නෙ නෑ.. ඒක අතකට ඒකත් හොඳයි. මොකද මම ලියන ඒවා පස්සෙ කියවනකොට මටම ලැජ්ජා හිතෙනවා.. "තාරා" කියන්නෙ අඥාත චරිතයක් කියලා හිතුවට දැන් ගොඩ දෙනෙක් මාව අඳුනනවා...
ඔන්න ඔහොම කොහොමින් කොහොම හරි මමත් යාන්තම් පෝස්ට් 50ක් සම්පූර්ණ කරගත්තා. ඉස්සරහටත් දිගටම ලියන්න තමයි බලාපොරොත්තුව. මෙච්චර කල් මාත් එක්ක හිටපු ඔයාලා හැමෝම දිගටම මාත් එක්ක ඉඳියි කියලා හිතනවා...
