රොබරෝසියා...

නිල්ම නිල් අහස යට
අවට කොල පැහැ අතර
දකින මුදු රෝස පැහැ
නුඹේ ඇස් රවටනව

බලන අත රෝස පැහැ
මල් පියලි විසිරිලා
නුඹ හිතාගෙන ඉන්නෙ
ලොවම එහෙමයි කියා

කුල්මත් ව ඉපිල යන
හිත නටන සතුටකින්
නුඹ සිනාසෙන අරුම
ලෝකයම දකිනවා

කාලය ගතවෙලා
වසන්තය දියවෙලා
යද්දි නුඹෙ රෝස පාට
ලෝකයම බොඳවෙලා

බිම වැටුනු රෝස සළු
හෙමි හෙමින් වියලිලා
මතුවෙද්දි ගුරුපාට
තණ පත්ද මහ පොළොව

නැගිටපන් හීනයෙන්
බලන් වටපිට නුඹේ
කෝ සතුට නුඹට දුන්
සති දෙකක වසන්තය

පෙර පෑව සිනාවන්
යළිත් මතකෙට අරන්
සුසුම් ලාපන් ඉතින්
කඳුල වියලෙනාකල්

යළි වසන්තය ඇවිත්
දොඩා බොරු පෙම් වදන්
කැන්දලා නුඹෙ මුවට
රෝස පැහැ සිනාවක්

අමතකයි නුඹට ඒ
ගුරුපාට අතීතය
ආයෙත් රෝසපාටයි
නුඹේ මුළු ලෝකයම

හිනැහියන් සන්තොසින්
කෑගසන් ප්‍රීතියෙන්
රැවටියන් හැමදාම
සතිදෙකේ වසන්තයට...

ඡායාරූප: පවිත්‍ර මධුසංක සොහොයුරාගෙන්